Vlucht en aankomst
De heenreis was zoals verwacht al een avontuur op zich, met maar liefst vier vluchten en dus drie tussenstops: in Frankfurt (mega luchthaven), San Juan in Puerto Rico (heel gedoe, want territorium van de USA) en Panama-City. Op de vlucht van San Juan naar Panama zaten we echt in een piepklein vliegtuigje, eigenlijk gewoon een autobus met vleugels. Bovendien zat ik naast de nooduitgang, en steward Carlos kwam ons op voorhand vragen of we hem wilden helpen het raam open te doen in geval van een crash... Dat vragen ze je normaal toch niet op een Europese vlucht, of wel? Meteen al een eerste kennismaking met de Zuid-Amerikaanse stijl, dus. Maar we kwamen zonder problemen aan in Panama-City. Voor degenen die ik vol angst verteld had over mijn luttele 30 minuten overstaptijd in Panama: daar was dus echt niks aan, ik moest me zelfs niet haasten. We waren bovendien met een hele hoop die hetzelfde traject volgden, dus gewoon en masse vijf stappen gezet naar de andere kant van die mini-luchthaven en we zaten op de volgende vlucht. Die laatste reis heb ik echt alleen maar geslapen: na zo'n uitgerekte dag van 31 uur was dat wel nodig.
Aangekomen in Quito, stond mijn gastvader, Eugenio, me al op te wachten. De kennismaking verliep vlot en na een nachtelijke rit vol horrorverhalen over dodelijke ongevallen met Quiteense snelheidsduivels, kwamen we aan in ons huisje in het noorden van de stad, waar mama Yolanda me verwelkomde. Na het plechtig overhandigen van de halve kilo Belgische pralines kon ik eindelijk naar bed.
De eerste week: la vida en Quito
Mannen, ik ben echt content dat ik hier ben. Om te beginnen heb ik het echt wel goed in mijn gastfamilie: hoewel de communicatie soms wat stroef verloopt, zijn ze echt een grote steun voor mij. Ik mag nu zelfs een gsm van hen lenen (de mijne werkt hier niet) en ze drukken me op het hart dat ik hen alles mag vragen. Ook het eten is heel lekker, niet onbelangrijk natuurlijk. Het grote nadeel aan mijn familie is echter dat ze vrij ver van de school wonen. Terwijl anderen maar een kwartier moeten stappen, zit ik elke ochtend een half uur in een propvolle bus. Maar de familie helpt me dus echt goed en maakt me wegwijs in de stad. De eerste zondag, bijvoorbeeld, toonde Eugenio me de route die ik moest volgen tot aan de school en nam me mee Parque de la Carolina, een gigantische groene oase met een botanische tuin en allerlei activiteiten, van voetbaltoernooien tot baila de terapia of zoiets (eigenlijk gewoon aerobics). Maar zoals bij veel mooie dingen in Quito ook met een keerzijde: kom niet in het park na 17-18 uur, tenzij je heroïne nodig hebt.
De bus nemen is bovendien ook niet zonder gevaren. Pickpockets zijn overal aanwezig en elke dag is er wel iemand die ons waarschuwt, met als gevolg dat ik bij elke busrit mijn rugzak en handtasje krampachtig omklem en iedereen om me heen screen op verdachte bewegingen. Gelukkig is er nog niks gebeurd, maar ik heb al genoeg verhalen gehoord, ook van medestudenten. 's Avonds moet je hier ook niet alleen over straat lopen of de bus nemen, maar gelukkig kosten taxi's hier echt niks: voor 1 à 2 dollar krijg ik een comfortabele rit naar huis.
De eerste schooldag was best spannend: we waren met een vijftal nieuwe studenten. Na een oriëntatietest en een eerste les kregen we in de namiddag een rondleiding in het koloniale centrum. Echt prachtig! Maar ik was mijn camera vergeten... Gelukkig worden de foto's binnenkort uitgewisseld. Bovendien had ik ook niet genoeg geld mee en stond ik al meteen 5 dollar in schuld bij professor Gonzalo. Een beetje chaos dus, die eerste namiddag, maar heel leuk.
Mijn leerkracht die eerste week was Viviana, een alleraardigste Ecuadoriaanse dame die me op heel competente wijze de Spaanse verleden tijd uit de doeken deed. We zitten telkens met groepjes van 3 studenten in de klas, de lessen zijn dus heel persoonlijk en ik voel dat ik hier razendsnel bijleer. De omgang met de andere studenten hier verloopt ook heel vlot, iedereen is heel open en sociaal. Deze eerste week zijn we vooral met de nieuwelingen dingen gaan bezoeken, maar met de "ervaringsexperts" kom ik even goed overeen.
Verder organiseert de school ook activiteiten, zoals de kookles op donderdag. Van de sympathieke Gonzalo leerden we hoe "llapingachos" te maken, een typisch Ecuadoriaans gerecht met onder meer tortilla's, gebakken ei en guacamole. En vrijdag tijdens de lessen zijn we voor onze "actividad" naar een museum in het centrum geweest, over de geschiedenis van Ecuador. De gidsende studente had haar rondleiding precies al een paar keer te veel gedaan want ze ging razendsnel en veel meer dan continuamos por favor heb ik er niet van begrepen. Maar het was gezellig en na afloop zijn we naar een plaatselijke koffiebar geweest. Lekker en goedkoop, daar kom ik zeker nog eens terug. 
Zaterdag hebben we met een groep studenten deelgenomen aan de daguitstap naar de Cotopaxi, een besneeuwde vulkaan op anderhalf uur rijden van Quito. We hadden heel veel geluk met het weer, want normaal hangen er wolken voor de top van de berg. Het busje voerde ons tot de laatste parking, vanaf daar begon de eerste klim, onder begeleiding van onze gids. Ik schrok enorm toen ik uitstapte: we bevonden ons toen al een dikke 4000 meter hoog denk ik, en dat voel je enorm aan je ademhaling. Gelukkig kon ik mezelf kalmeren na die eerste aanvallen van kortademigheid. De eerste "wandeling" naar boven was ook niet niks. Om de zoveel tijd hield de gids even halt, om op adem te komen en de duizeligheid wat te laten zakken. Uiteindelijk kwamen we met de hele groep aan bij de eerste stop. Vanaf daar zijn we met vier nog verder gegaan tot 5000 meter, aan de gletsjer. Die klim was zo mogelijk nog zwaarder: af en toe stoppen was hier geen comfort meer maar bittere noodzaak. Gelukkig haalden we het allemaal tot aan de gletsjer, met een high-five van de gids als beloning. Het adembenemende ijslandschap (letterlijk en figuurlijk) deed ons de zware klim vergeten. De terugtocht verliep heel wat vlotter: meer glijdend dan stappend kwamen we terug aan bij de auto. Een ongelooflijk vermoeiende dag, maar echt een superervaring!
Mitad del Mundo
Zondag zijn we dan met z'n drieën naar "het midden van de wereld" geweest. Grappig is dat er wat discussie bestaat over de precieze plaats van de evenaar: het dorpje Mitad del Mundo beweert dat haar gele lijn het enige echte midden van de wereld is. Maar 300 meter verderop heb je het openluchtmuseum Inti Ñan, waar ze dan weer volhouden dat hún rode lijn de echte evenaar is. Mijn gastvader zei me dat ze eigenlijk allebei gelijk hebben: de speciale krachten die op de evenaar werken gaan heus wel verder dan een strook van 10 cm breed. We hebben dan ook allebei de plekken bezocht: eerst naar het kunstmatige dorpje voor het monument en de gele lijn, dan naar het museum voor allerlei experimenten. Zo loopt het water op de evenaar weg in een rechte lijn, en niet in een draaikolk. Op de evenaar heb je ook veel minder evenwichtsgevoel, en met gesloten ogen rechtdoor op de lijn lopen voelt echt heel raar. Er valt nog zo veel te vertellen, maar ik weet soms gewoon niet waar te beginnen. Misschien nog even dit: het weer is hier eigenlijk bijna België: niet overdreven warm, en het kan elk moment beginnen regenen. De zon komt op om 6 en gaat onder om 18 uur, en gisteren was de maan echt gigantisch groot. Foto's durf ik op straat niet nemen, da's hetzelfde als mijn rugzak opendoen en zeggen: hier, neem maar, ik ben toch rijk.
Voorlopig ga ik het hierbij houden. Zeer prangende vragen mogen natuurlijk altijd gemaild worden, maar ik stel het dus goed hier ;). ¡Hasta luego!
