Al even geleden dat ik mijn blog nog bijgewerkt heb, dus de verveling slaat hier nog steeds niet toe. Elk weekend staat er wel een uitstap op het programma en ook op school was alles gezellig druk. Bovendien komt er elke week een lading nieuwe studenten aan, die allemaal liefdevol opgenomen worden in de groep. Natuurlijk klikt het niet met iedereen even goed, maar in het algemeen heerst er hier een heel open en sociale sfeer. Sinds 2 augustus woont er ook een nieuw meisje in mijn gastgezin, een bijna-19-jarige Zwitserse, en het is echt een supertof meisje. Thuis is alles plots een stuk levendiger. (En ik heb de indruk dat mijn gastmoeder lekkerder kookt nu we met meer zijn. Voor drie was het de moeite niet zeker? Toen ik alleen was kreeg ik alleszins geen eieren bij mijn ontbijt!) Helaas is er ondertussen ook een van mijn vriendinnen weer naar huis teruggekeerd, een Deens meisje met wie ik het heel goed kon vinden. Gelukkig hebben we veel goede herinneringen aan onze uitstapjes samen.
Otavalo
De laatste excursie met die Deense vriendin, Fie genaamd, was naar Otavalo. Gewoon met ons tweetjes, voor een nacht. Fie was vrijdag nog op stap geweest, dus namen we pas vrijdagmiddag de bus naar de vertrekterminal Carcelén om van daaruit naar Otavalo te reizen. Achteraf bleek dat we het traject veel ingewikkelder hadden gemaakt, maar dat hadden we op dat moment dus niet door. Wel leuk was dat we op een van de busritten een sympathieke dame genaamd Beatriz (Vatcha voor de vrienden) tegenkwamen. Na een aangename conversatie kwamen we aan in Carcelén, waar echter een meterslange rij bleek te staan voor de bustickets naar Otovalo... De normale zaterdagmiddagspits, zo bleek, maar daar hadden we dus geen rekening mee gehouden. Beatriz vroeg ons haar plaats in de rij bij te houden terwijl zij wat eten ging kopen. Maar die bleef maar weg... Tot ze ons op een gegeven moment wenkte: Ven, ven! Beatriz was namelijk een vriendin tegengekomen die vooraan in de rij stond, en die had gauw extra tickets gekocht voor Beatriz, Fie en ik, en dus konden we meteen de bus op! Chance! We hadden na afloop nog nummers uitgewisseld om af te spreken in Otavalo, maar mijn gsm deed het opeens niet meer en heb dus niks meer van onze weldoener gehoord, helaas.
Aangekomen in Otavalo gingen we naar een hostal dat een Zwitser in Puerto Lopez ons aangeraden had. Dat bleek de moeite: geen overbodige luxe, maar slechts 6 dollar per nacht en 2,5 voor een lekker ontbijtje met koffie, thee, broodjes, confituur, boter, eitjes en vruchtensap. Otavalo zelf was ook echt de moeite, vooral dankzij de kleurrijke zaterdagmarkt vol Inca-snuisterijen. Er zijn er een paar in België die heel content gaan zijn met wat ik daar gekocht heb ;) Het stadje ligt verder ook midden in de Andes, wat een adembenemende busrit opleverde en ook in de stad zelf zie je prachtige vulkanen achter de huizenrijen opdoemen.
Zaterdagavond hebben we verder ook heel lekker gegeten (de beste brownie ever, wist niet dat je daarvoor in het Andesgebergte moest zijn) en zondag hebben we dan de bus genomen naar Cotacachi, een dorp bekend voor zijn lederwaren. Van daaruit zijn we naar Lago de Cuicocha gegaan, een meer in een vulkaankrater. Prachtige uitzichten, die wederom onmogelijk in megapixels te bevatten zijn. Maar hier toch een poging.
En daarna het hoogtepunt van de dag: een mountainbikerit doorheen de inheemse dorpjes tot in Cotacachi. Weinig trappen, veel remmen en veel stof in mijn ogen. De kaart die we gekregen hadden bleek helaas niet de meest gedetailleerde te zijn, en onvermijdelijk hebben we dus ergens een verkeerde afrit genomen. Gevolg: terug naar boven trappen, au! Voor de rest was het een prachtige rit, en mooi om te zien hoe de originele bewoners vasthouden aan hun afgezonderde levensstijl en kledingtradities. En veel oude dames die exacte kopieën lijken van Grootmoeder Wilg uit Pocahontas.
"Afgestudeerd"
Op school had ik vorige week mijn laatste lesweek, waar men mij de Spaanse subjuntivo presente probeerde bij te brengen. Frans is daarbij gelukkig een grote hulp. Heb nog steeds veel te leren, maar mocht vrijdag dan toch het diploma nivel avanzado in ontvangst nemen. Ben echt heel tevreden over de school, lessen op het gemak en tegelijkertijd veel bijleren, ideaal. Het helpt natuurlijk dat je middenin een Spaanstalig land zit waar je de theorie meteen in de praktijk kan omzetten, maar toch: alle lof voor mijn professoren.
Baños
Met een groep meisjes, voornamelijk de recent gearriveerden, zijn we vorig weekend op uitstap geweest naar Baños. Iedereen raadt dit stadje aan, bekend als toeristische trekpleister voor avontuurlijke sporters. En ik kan u vertellen: da's dubbel en dik verdiend. Gooi daar nog eens een supertoffe groep bij, en het weekend is geslaagd.
Na een ochtendje bijslapen (de ladies' night van woensdag was nog niet helemaal verteerd) zijn we zaterdag op raftingtour geweest. Een bootje alleen voor ons groepje, een jolige gids die om de haverklap iedereen in het water gooide, een woelige rivier op ons niveau en indrukwekkende vergezichten: zalig gewoon, ik dagdroom er nog steeds over. Zaterdag dan meteen weer op stap geweest, en dankzij de salsalessen in de school goed geïntegreerd in de lokale feestgebruiken.
Zondag hebben we onze kater uitgezeten in de thermen van Baños. De volledige naam van het stadje is namelijk " Baños de Agua Santa", het heilige water dus, wat te danken is aan de met mineralen verrijkte watervallen uit de vulkaan Tungurahua. Bij "thermen" denk ik meteen aan een of ander "zen" oord, maar dat was fout gedacht: in Baños staat dat namelijk synoniem voor luidruchtige zwembaden vol rondspletsende kinderen met champignonnenbadmutsjes. Maar na afloop gelukkig een heerlijk zacht velletje.
In de namiddag stond de canopy op het programma, waarbij je via kabels over de Andesravijnen zweeft. Zalig! Mijn favoriet: de "superwoman". En voor de activiteit hadden we ook zelf tilapia's gevangen, die smakelijk voor ons bereid werden. Verser kan niet! Een heerlijke afsluiter van een superweekend.
Vrijwilligerswerk
Toen ik vorige vrijdag naar mijn vrijwilligerswerk informeerde, bleek de organizatie ineens met vakantie te zijn. Probleem! Maar uiteindelijk kon de directrice iets anders regelen, en sinds maandag help ik mee in het kinderhospitaal Baca Ortiz, waar ik speel met de zieke kindjes. Ze zijn er gelukkig niet allemaal even erg aan toe, maar ik heb toch al een paar schrijnende verhalen gehoord. Zo is er een meisje, waar ik heel erg op gesteld ben, dat geboren is met een deel van haar ingewanden buiten haar lichaam. Vandaag werd ze geopereerd en de moeder kon haar tranen niet bedwingen: de operatie was namelijk niet zonder risico, had de dokter verteld. Het 10-jarige meisje blijft er zelf heel kalm onder, ik bewonder haar daarvoor.
Bij de meeste andere kinderen blijft het leed gelukkig beperkt tot gebroken benen en dergelijke, zodat het mentaal niet te zwaar is. Mijn werkdag is ook enkel van 9 tot 1, dus nog tijd om leuke dingen te doen met de andere studenten in de namiddag.
Dit weekend gaan we met een stuk of 10 opnieuw naar de kust, maar in een andere provincie. Ditmaal voor een chille strandvakantie, ik kijk ernaar uit.
Hou jullie goed daar in België, en tot de volgende update!
En daarna het hoogtepunt van de dag: een mountainbikerit doorheen de inheemse dorpjes tot in Cotacachi. Weinig trappen, veel remmen en veel stof in mijn ogen. De kaart die we gekregen hadden bleek helaas niet de meest gedetailleerde te zijn, en onvermijdelijk hebben we dus ergens een verkeerde afrit genomen. Gevolg: terug naar boven trappen, au! Voor de rest was het een prachtige rit, en mooi om te zien hoe de originele bewoners vasthouden aan hun afgezonderde levensstijl en kledingtradities. En veel oude dames die exacte kopieën lijken van Grootmoeder Wilg uit Pocahontas.
"Afgestudeerd"
Op school had ik vorige week mijn laatste lesweek, waar men mij de Spaanse subjuntivo presente probeerde bij te brengen. Frans is daarbij gelukkig een grote hulp. Heb nog steeds veel te leren, maar mocht vrijdag dan toch het diploma nivel avanzado in ontvangst nemen. Ben echt heel tevreden over de school, lessen op het gemak en tegelijkertijd veel bijleren, ideaal. Het helpt natuurlijk dat je middenin een Spaanstalig land zit waar je de theorie meteen in de praktijk kan omzetten, maar toch: alle lof voor mijn professoren.
Baños
Met een groep meisjes, voornamelijk de recent gearriveerden, zijn we vorig weekend op uitstap geweest naar Baños. Iedereen raadt dit stadje aan, bekend als toeristische trekpleister voor avontuurlijke sporters. En ik kan u vertellen: da's dubbel en dik verdiend. Gooi daar nog eens een supertoffe groep bij, en het weekend is geslaagd.
Na een ochtendje bijslapen (de ladies' night van woensdag was nog niet helemaal verteerd) zijn we zaterdag op raftingtour geweest. Een bootje alleen voor ons groepje, een jolige gids die om de haverklap iedereen in het water gooide, een woelige rivier op ons niveau en indrukwekkende vergezichten: zalig gewoon, ik dagdroom er nog steeds over. Zaterdag dan meteen weer op stap geweest, en dankzij de salsalessen in de school goed geïntegreerd in de lokale feestgebruiken.
Zondag hebben we onze kater uitgezeten in de thermen van Baños. De volledige naam van het stadje is namelijk " Baños de Agua Santa", het heilige water dus, wat te danken is aan de met mineralen verrijkte watervallen uit de vulkaan Tungurahua. Bij "thermen" denk ik meteen aan een of ander "zen" oord, maar dat was fout gedacht: in Baños staat dat namelijk synoniem voor luidruchtige zwembaden vol rondspletsende kinderen met champignonnenbadmutsjes. Maar na afloop gelukkig een heerlijk zacht velletje.
In de namiddag stond de canopy op het programma, waarbij je via kabels over de Andesravijnen zweeft. Zalig! Mijn favoriet: de "superwoman". En voor de activiteit hadden we ook zelf tilapia's gevangen, die smakelijk voor ons bereid werden. Verser kan niet! Een heerlijke afsluiter van een superweekend.
Vrijwilligerswerk
Toen ik vorige vrijdag naar mijn vrijwilligerswerk informeerde, bleek de organizatie ineens met vakantie te zijn. Probleem! Maar uiteindelijk kon de directrice iets anders regelen, en sinds maandag help ik mee in het kinderhospitaal Baca Ortiz, waar ik speel met de zieke kindjes. Ze zijn er gelukkig niet allemaal even erg aan toe, maar ik heb toch al een paar schrijnende verhalen gehoord. Zo is er een meisje, waar ik heel erg op gesteld ben, dat geboren is met een deel van haar ingewanden buiten haar lichaam. Vandaag werd ze geopereerd en de moeder kon haar tranen niet bedwingen: de operatie was namelijk niet zonder risico, had de dokter verteld. Het 10-jarige meisje blijft er zelf heel kalm onder, ik bewonder haar daarvoor.
Bij de meeste andere kinderen blijft het leed gelukkig beperkt tot gebroken benen en dergelijke, zodat het mentaal niet te zwaar is. Mijn werkdag is ook enkel van 9 tot 1, dus nog tijd om leuke dingen te doen met de andere studenten in de namiddag.
Dit weekend gaan we met een stuk of 10 opnieuw naar de kust, maar in een andere provincie. Ditmaal voor een chille strandvakantie, ik kijk ernaar uit.
Hou jullie goed daar in België, en tot de volgende update!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten