Atacames

Hey iedereen,

zoals reeds aangekondigd ben ik dit weekend weer de hort op geweest, meer specifiek naar het kuststadje Atacames. Ditmaal verbleven we in een iets duurder hotel, dat toebehoort aan de nonkel van een Ecuadoriaanse kerel die bevriend is met andere mannen uit onze vriendengroep. De prijs was echter nog steeds niet hoger dan een hostel in een Europese stad, mij hoor je dus niet klagen. Over het algemeen: opnieuw een heel toffe ervaring, maar met een aantal puntjes ter verbetering.

Om te beginnen was dit stadje echt vuil. De blauwe oceaan, de kokosnoten en de reggaeton ten spijt vond ik de plaats op zich teleurstellend. Overal stonk het naar pis, continu auto's over en weer op de dijk en de mannen waren nog opdringeriger dan gewoonlijk. Bovendien was het koppen lopen op het strand, dat vollag met rommel allerhande. Gelukkig was een wandeling van 15 minuten voldoende om op een veel rustiger stuk strand aan te komen, omkaderd met niets dan kokospalmen, hutjes en zelfgemaakte voetbaldoelen. 

Ten tweede: zondag kreeg iedereen ineens maag- en darmproblemen. Het begon met twee meisjes die fruit hadden gegeten op het strand (een no-go, maar ze wilden het toch eens testen). Toen die twee genezen waren, begonnen er echter twee anderen naar het toilet te rennen (die niet van dat fruit hadden gegeten). Maar die waren er erger aan toe: het hield maar niet op. Ze bleven de hele dag ziek, zelfs in de rit terug naar huis. In het busje kregen nog twee anderen het vervolgens ook. Achteraf gezien was het resultaat best komisch: om de haverklap begon er iemand te gillen dat de chauffeur meteen moest stoppen, waarna de persoon in kwestie uit de auto spurtte en de typische onsmakelijke keelgeluiden volgden. Ik bleef gelukkig gespaard van al dat leed (ik had mijn verschrikkelijke buikpijnnacht drie weken geleden immers al doorworsteld, en had net wat koorts gehad de vrijdag voor vertrek, mijn lichaam was denk ik nog in volle verdedigingsmodus). 

Een weekend om nooit te vergeten, met andere woorden. Maar ik heb er hoe dan ook veel plezier aan beleefd. Vond het eten ook heel lekker: niks dan verse zeevruchten (mijn favoriet: calamares in een soort kokossaus). Maar dat zeg ik beter niet te luid tegen mijn zieke vriendjes hier...

Voor de rest loopt alles in Quito zijn gangetje. Ben het werk al gewoon, en een aantal kinderen begint me al te kennen - en knuffels te geven, zo schattig. Thuis ben ik heel blij dat ik Lea heb, want mijn gastgezin is nogal saai (en nu druk ik me heel beleefd uit). Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen reden tot klagen, maar een echt familiegevoel leeft hier toch niet. 's Avonds gaan ze allemaal naar hun eigen kamertje en in de living is het doodstil. Maar Lea is echt als een zus voor me. Gisteren hielden we ladies' movie night, met vrouwenfilm, ijs, een manicureset en de Cosmopolitan (in het Spaans, uiteraard). Bovendien gingen we onze eigen maskertjes maken, met avocado, yoghurt en honing. Helaas was de avocado helemaal nog niet rijp, en de mix van yoghurt en honing miste de nodige consistentie. We probeerden de zaak nog te redden door bijna de hele pot honing in de strijd te gooien, maar dat maakte het juist erger. Dus besloten we er een mandarijn en wat granen aan toe te voegen en het spul gewoon op te eten. Eigenlijk wel lekker, maar zo mierzoet dat we er na een paar happen al genoeg van hadden. 

Deze week staan er alweer een hoop leuke dingen op het programma, onder meer een uitstap naar La Ronda, een straat in het historisch centrum die bekend staat om zijn live-muziek en gemoedelijke sfeer. Elke taxichauffeur die ik om toeristische tips vraag, raadt me dit aan! En in het weekend gaan we met de school naar het Quilotoameer, in de Andes ten zuiden van hier. Nummer 7 op de lijst met aanraders in mijn Lonely Planet-gids, ook weer veelbelovend dus. We gaan wel alleen zondag, dus nog een uitstapje zoeken voor zaterdag. 

Tot gauw voor meer nieuws! En bedankt aan degenen die me berichten stuurden, fijn te horen wat er in België gaande is! 

Otavalo, Baños en eerste werkdag

Hola chicos,

Al even geleden dat ik mijn blog nog bijgewerkt heb, dus de verveling slaat hier nog steeds niet toe. Elk weekend staat er wel een uitstap op het programma en ook op school was alles gezellig druk. Bovendien komt er elke week een lading nieuwe studenten aan, die allemaal liefdevol opgenomen worden in de groep. Natuurlijk klikt het niet met iedereen even goed, maar in het algemeen heerst er hier een heel open en sociale sfeer. Sinds 2 augustus woont er ook een nieuw meisje in mijn gastgezin, een bijna-19-jarige Zwitserse, en het is echt een supertof meisje. Thuis is alles plots een stuk levendiger. (En ik heb de indruk dat mijn gastmoeder lekkerder kookt nu we met meer zijn. Voor drie was het de moeite niet zeker? Toen ik alleen was kreeg ik alleszins geen eieren bij mijn ontbijt!) Helaas is er ondertussen ook een van mijn vriendinnen weer naar huis teruggekeerd, een Deens meisje met wie ik het heel goed kon vinden. Gelukkig hebben we veel goede herinneringen aan onze uitstapjes samen.

Otavalo

De laatste excursie met die Deense vriendin, Fie genaamd, was naar Otavalo. Gewoon met ons tweetjes, voor een nacht. Fie was vrijdag nog op stap geweest, dus namen we pas vrijdagmiddag de bus naar de vertrekterminal Carcelén om van daaruit naar Otavalo te reizen. Achteraf bleek dat we het traject veel ingewikkelder hadden gemaakt, maar dat hadden we op dat moment dus niet door. Wel leuk was dat we op een van de busritten een sympathieke dame genaamd Beatriz (Vatcha voor de vrienden) tegenkwamen. Na een aangename conversatie kwamen we aan in Carcelén, waar echter een meterslange rij bleek te staan voor de bustickets naar Otovalo... De normale zaterdagmiddagspits, zo bleek, maar daar hadden we dus geen rekening mee gehouden. Beatriz vroeg ons haar plaats in de rij bij te houden terwijl zij wat eten ging kopen. Maar die bleef maar weg... Tot ze ons op een gegeven moment wenkte: Ven, ven! Beatriz was namelijk een vriendin tegengekomen die vooraan in de rij stond, en die had gauw extra tickets gekocht voor Beatriz, Fie en ik, en dus konden we meteen de bus op! Chance! We hadden na afloop nog nummers uitgewisseld om af te spreken in Otavalo, maar mijn gsm deed het opeens niet meer en heb dus niks meer van onze weldoener gehoord, helaas. 

Aangekomen in Otavalo gingen we naar een hostal dat een Zwitser in Puerto Lopez ons aangeraden had. Dat bleek de moeite: geen overbodige luxe, maar slechts 6 dollar per nacht en 2,5 voor een lekker ontbijtje met koffie, thee, broodjes, confituur, boter, eitjes en vruchtensap. Otavalo zelf was ook echt de moeite, vooral dankzij de kleurrijke zaterdagmarkt vol Inca-snuisterijen. Er zijn er een paar in België die heel content gaan zijn met wat ik daar gekocht heb ;) Het stadje ligt verder ook midden in de Andes, wat een adembenemende busrit opleverde en ook in de stad zelf zie je prachtige vulkanen achter de huizenrijen opdoemen.

Zaterdagavond hebben we verder ook heel lekker gegeten (de beste brownie ever, wist niet dat je daarvoor in het Andesgebergte moest zijn) en zondag hebben we dan de bus genomen naar Cotacachi, een dorp bekend voor zijn lederwaren. Van daaruit zijn we naar Lago de Cuicocha gegaan, een meer in een vulkaankrater. Prachtige uitzichten, die wederom onmogelijk in megapixels te bevatten zijn. Maar hier toch een poging.

En daarna het hoogtepunt van de dag: een mountainbikerit doorheen de inheemse dorpjes tot in Cotacachi. Weinig trappen, veel remmen en veel stof in mijn ogen. De kaart die we gekregen hadden bleek helaas niet de meest gedetailleerde te zijn, en onvermijdelijk hebben we dus ergens een verkeerde afrit genomen. Gevolg: terug naar boven trappen, au! Voor de rest was het een prachtige rit, en mooi om te zien hoe de originele bewoners vasthouden aan hun afgezonderde levensstijl en kledingtradities. En veel oude dames die exacte kopieën lijken van Grootmoeder Wilg uit Pocahontas. 

"Afgestudeerd"

Op school had ik vorige week mijn laatste lesweek, waar men mij de Spaanse subjuntivo presente probeerde bij te brengen. Frans is daarbij gelukkig een grote hulp. Heb nog steeds veel te leren, maar mocht vrijdag dan toch het diploma nivel avanzado in ontvangst nemen. Ben echt heel tevreden over de school, lessen op het gemak en tegelijkertijd veel bijleren, ideaal. Het helpt natuurlijk dat je middenin een Spaanstalig land zit waar je de theorie meteen in de praktijk kan omzetten, maar toch: alle lof voor mijn professoren. 

Baños

Met een groep meisjes, voornamelijk de recent gearriveerden, zijn we vorig weekend op uitstap geweest naar Baños. Iedereen raadt dit stadje aan, bekend als toeristische trekpleister voor avontuurlijke sporters. En ik kan u vertellen: da's dubbel en dik verdiend. Gooi daar nog eens een supertoffe groep bij, en het weekend is geslaagd. 

Na een ochtendje bijslapen (de ladies' night van woensdag was nog niet helemaal verteerd) zijn we zaterdag op raftingtour geweest. Een bootje alleen voor ons groepje, een jolige gids die om de haverklap iedereen in het water gooide, een woelige rivier op ons niveau en indrukwekkende vergezichten: zalig gewoon, ik dagdroom er nog steeds over. Zaterdag dan meteen weer op stap geweest, en dankzij de salsalessen in de school goed geïntegreerd in de lokale feestgebruiken. 

Zondag hebben we onze kater uitgezeten in de thermen van Baños. De volledige naam van het stadje is namelijk " Baños de Agua Santa", het heilige water dus, wat te danken is aan de met mineralen verrijkte watervallen uit de vulkaan Tungurahua. Bij "thermen" denk ik meteen aan een of ander "zen" oord, maar dat was fout gedacht: in Baños staat dat namelijk synoniem voor luidruchtige zwembaden vol rondspletsende kinderen met champignonnenbadmutsjes. Maar na afloop gelukkig een heerlijk zacht velletje.

In de namiddag stond de canopy op het programma, waarbij je via kabels over de Andesravijnen zweeft. Zalig! Mijn favoriet: de "superwoman". En voor de activiteit hadden we ook zelf tilapia's gevangen, die smakelijk voor ons bereid werden. Verser kan niet! Een heerlijke afsluiter van een superweekend.

Vrijwilligerswerk

Toen ik vorige vrijdag naar mijn vrijwilligerswerk informeerde, bleek de organizatie ineens met vakantie te zijn. Probleem! Maar uiteindelijk kon de directrice iets anders regelen, en sinds maandag help ik mee in het kinderhospitaal Baca Ortiz, waar ik speel met de zieke kindjes. Ze zijn er gelukkig niet allemaal even erg aan toe, maar ik heb toch al een paar schrijnende verhalen gehoord. Zo is er een meisje, waar ik heel erg op gesteld ben, dat geboren is met een deel van haar ingewanden buiten haar lichaam. Vandaag werd ze geopereerd en de moeder kon haar tranen niet bedwingen: de operatie was namelijk niet zonder risico, had de dokter verteld. Het 10-jarige meisje blijft er zelf heel kalm onder, ik bewonder haar daarvoor. 

Bij de meeste andere kinderen blijft het leed gelukkig beperkt tot gebroken benen en dergelijke, zodat het mentaal niet te zwaar is. Mijn werkdag is ook enkel van 9 tot 1, dus nog tijd om leuke dingen te doen met de andere studenten in de namiddag. 

Dit weekend gaan we met een stuk of 10 opnieuw naar de kust, maar in een andere provincie. Ditmaal voor een chille strandvakantie, ik kijk ernaar uit.

Hou jullie goed daar in België, en tot de volgende update!

Meer Quito, en Puerto Lopez

Bijna drie weken ver, en ik begin mijn weg al te kennen in Quito, of tenminste in de wijken in het noorden waar ik elke dag kom. De omvang van deze stad, die zich in de lengte uitstrekt tussen de Andesbergen en meer en meer de heuvels begint op te kruipen, blijft me verbazen. Het noordelijke deel, waar ik woon en les volg, is het handelsgedeelte. Hier wonen normaal tot zeer welgestelde Quitenen, in tegenstelling tot het armere zuiden. Dat valt vooral op in het absurd grote shoppingcenter en in de "betere" supermarkt Megamaxi. Daar worden de clichés bevestigd: de mensen lijken hier groter, mooier en blanker dan de mensen die ik bijvoorbeeld elke dag op mijn propvolle bus tegenkom. Veel tegenstellingen, en ook veel racisme. Kleurlingen en indianen worden door de "gegoede" burger vaak met een scheef oog bekeken. Verder ook veel meer verwestersing dan ik verwacht had, met KFC's en Subways alom, net zoals Europese kledingketens (die hier verdorie veel duurder zijn) en de zomerhit van Daft Punk.

Op school verloopt alles heel vlot, we leren snel nieuwe grammatica, krijgen veel kans om te spreken in de lessen en kijken elke week een Zuid-Amerikaanse film. Elke week krijgen we een andere prof, en tot hier toe waren het telkens schatten van mensen. Graad van tevredenheid ligt dus heel hoog.

Vorige dinsdag zijn we met een hoop estudiantes gaan basketballen in het Carolinapark. Niet dat ik daar goed in ben, maar een beetje beweging was meer dan welkom. Na drie of vier matchen echter was ik echt halfdood, heb me nog nooit zo volledig buiten adem gevoeld: het effect van de hoogte hier is niet te onderschatten. De dag erna was het "noche de las chicas", gratis entree en free drinks voor de dames, een zeer geslaagde avond! Donderdag was het dan weer opvallend stiller op school, iedereen chuchaqui (Quechua voor een kater). 

Puerto López

Op aanraden van onze prof, jawel, hebben we (= twee Duitse meisjes, een Deense en ik) de les van vrijdag geskipt om een verlengd weekend door te brengen a las playas, meerbepaald in het pittoreske Puerto López. Het was echter een beslissing van het laatste moment, en gelukkig konden we  a la limite nog een nachtbusticket bemachtigen, weliswaar geen rechtstreekse rit maar met een overstap in Manta. Dachten we. Bleek dat die bus eigenlijk naar Portoviejo ging. Groot was onze verbazing bij aankomst, maar een man die dezelfde richting uitging wees ons de juiste bus aan, naar Jipijapa met vervolgens een overstap naar Puerto López. Een heel avontuur dus, die busrit, maar in Puerto López waren we alle chaos snel vergeten. Zo´n fijn dorpje! En alles is daar zo veel chiller dan in Quito, eindelijk konden we 's avonds gewoon in short rondlopen zonder kou te lijden en een eindje rennen zonder meteen buiten adem te zijn. Vrijdag hadden we bovendien echt zalig weer, en op aanraden van de ongelooflijk sympathieke hostelbeheerder Gladys zijn we naar het natuurpark van Los Frailes gegaan. Onze wandeling voerde ons achtereen volgens naar het "zwarte zand-strand", het "schildpaddenstrand" (waar eigenlijk helemaal geen schildpadden te zien waren) en de eindhalte, het strand van Los Frailes waar we eindelijk in het water mochten. Za-lig! En ik kon mijn voeten nog steeds zien in het water ;).

 

De volgende dagen was het weer echter wat minder, en zaterdagochtend ontdekten we dat het enige bankautomaat in het dorp het had begeven: geen geld meer. Normaalste zaak van de wereld daar, blijkbaar. Volgens de bewoners zou het waarschijnlijk niet lang duren voor het opnieuw zou functioneren maar niemand wist wanneer. Gevolg: een loze dag met winkeltjes kijken zonder iets te kunnen kopen, en strandliggen zonder te bruinen. De euforie was dan ook niet te schatten toen `s avonds bleek dat het automaat weer werkte (en we ons hostal zouden kunnen betalen, want visa hadden ze daar niet). Zondag gingen we dan op tour naar Isla de la Plata, de goedkopere versie van de Galápagoseilanden, in combinatie met whale watching. Jammer dat er geen zon was, maar voor de rest: superervaring. Heel sympathieke gids (de zoon van de hostalbeheerder; allebei hadden ze die zeldzame twinkeling in hun ogen) en fijne wandeling tussen de blauwvoetvogels. Snorkelen tussen de vissen boven het koraalrif was ook geweldig, maar het toppunt waren de walvissen. Op de terugweg hadden we er eindelijk gespot, dus snel met de boot daarheen. En de dees heeft weer chance gehad, want mij werd de VIP-plaats boven op de boot toegewezen, naast de kapitein! Overweldigend gewoon. Stiekem vond ik het een beetje jammer om zondagavond terug te keren naar de drukke en verstikkende hoofdstad.

 

Terug in Quito

Desondanks heb ik ook nu weer een leuke week in Quito achter de rug, afgezien van de onontkoombare buikpijnaanval woensdagnacht. Die was gelukkig snel gepasseerd, maar heb daardoor wel de basketbalmiddag en de uitgaansavond moeten laten schieten. Gisteren en vandaag maakten echter alles goed: donderdag zijn we met de school naar het Guayasamín-museum geweest, een Ecuadoriaanse schilder. Het eerste gebouw was de Capilla del Hombre (Kapel van de Mens), voornamelijk gewijd aan het menselijk lijden. Behoorlijk donkere en pessimistische schilderijen, maar heel impressionnant. Gebouw twee was het huis waar hij op het eind van zijn leven gewoond en gewerkt had. Guayasamín was de trotse bezitter van een grote Petrov-vleugel, en tot mijn groot plezier vroeg de gids of er geen pianist aanwezig was die het instrument wou bespelen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen! Ik was heel blij dat ik nog eens wat kon spelen (al was het gewoon een Amelie Poulain'ke, Rachmaninov leek me toch wat te heavy voor een kleine demonstratie. Volgende week ga ik in het plaatselijke conservatorium eens horen of ik er af en toe kan komen oefenen.) Verder was het huis enorm groot, volgepropt met kunst allerhande, en dat tot in de badkamer. Guayasamín was dus echt de moeite waard, en hij heeft er een bewonderaar bij.

`s Avonds hebben we afscheid genomen van een Nederlandse vrijwilliger, en dat in stijl in het dakrestaurant Vista Hermosa, met een prachtig zicht over de stad en heerlijk eten. Duurder dan het gemiddelde Quiteense etablissement, maar nog steeds supergoedkoop vergeleken met Europese prijzen. Bovendien ook nog live-muziek, een mooie afsluiting van een heel fijne dag.

Vandaag zijn we voor onze actividad opnieuw de stad ingegaan, naar het Palacio del presidente. Dat is het "kantoor" van president Rafael Correa, en open voor publiek. En vandaag was een geluksdag: eigenlijk was de voormiddag al volzet, maar een groep was niet komen opdagen en dus mochten we toch binnen. En bovendien werden we even toegelaten tot de vergaderzaal, waar de president en de rest van de regering volop in discussie waren over een nieuwe wet. Volgens mijn professor heb je echt niet elke keer de kans om de president live te aanschouwen, ¡que suerte! 

Vanavond komt er een nieuw meisje aan in mijn gastgezin, een Zwitserse. Ben benieuwd. En dit weekend gaan we naar Otavalo, met haar befaamde markt. Daarover volgende keer meer. In de tussentijd zijn spannende verhalen die beginnen met Ondertussen in België... meer dan welkom ;) 

¡Muchos besos!

De eerste week: Quito, Cotopaxi en Mitad del Mundo

Tijd voor een eerste update van mijn verblijf in Quito! Alles vertellen zal niet lukken, maar ik zal mijn best doen om jullie een beeld te schetsen van het leven in deze Ecuadoriaanse grootstad. En ik excuseer me nu al voor eventuele tik- of spellingsfouten (zelfs als nieuwbakken neerlandica...): deze blog wordt namelijk rechtstreeks ingevoerd op een openbare computer met Spaans toetsenbord.

Vlucht en aankomst

De heenreis was zoals verwacht al een avontuur op zich, met maar liefst vier vluchten en dus drie tussenstops: in Frankfurt (mega luchthaven), San Juan in Puerto Rico (heel gedoe, want territorium van de USA) en Panama-City. Op de vlucht van San Juan naar Panama zaten we echt in een piepklein vliegtuigje, eigenlijk gewoon een autobus met vleugels. Bovendien zat ik naast de nooduitgang, en steward Carlos kwam ons op voorhand vragen of we hem wilden helpen het raam open te doen in geval van een crash... Dat vragen ze je normaal toch niet op een Europese vlucht, of wel? Meteen al een eerste kennismaking met de Zuid-Amerikaanse stijl, dus. Maar we kwamen zonder problemen aan in Panama-City. Voor degenen die ik vol angst verteld had over mijn luttele 30 minuten overstaptijd in Panama: daar was dus echt niks aan, ik moest me zelfs niet haasten. We waren bovendien met een hele hoop die hetzelfde traject volgden, dus gewoon en masse vijf stappen gezet naar de andere kant van die mini-luchthaven en we zaten op de volgende vlucht. Die laatste reis heb ik echt alleen maar geslapen: na zo'n uitgerekte dag van 31 uur was dat wel nodig.

Aangekomen in Quito, stond mijn gastvader, Eugenio, me al op te wachten. De kennismaking verliep vlot en na een nachtelijke rit vol horrorverhalen over dodelijke ongevallen met Quiteense snelheidsduivels, kwamen we aan in ons huisje in het noorden van de stad, waar mama Yolanda me verwelkomde. Na het plechtig overhandigen van de halve kilo Belgische pralines kon ik eindelijk naar bed.

De eerste week: la vida en Quito

Mannen, ik ben echt content dat ik hier ben. Om te beginnen heb ik het echt wel goed in mijn gastfamilie: hoewel de communicatie soms wat stroef verloopt, zijn ze echt een grote steun voor mij. Ik mag nu zelfs een gsm van hen lenen (de mijne werkt hier niet) en ze drukken me op het hart dat ik hen alles mag vragen. Ook het eten is heel lekker, niet onbelangrijk natuurlijk. Het grote nadeel aan mijn familie is echter dat ze vrij ver van de school wonen. Terwijl anderen maar een kwartier moeten stappen, zit ik elke ochtend een half uur in een propvolle bus. Maar de familie helpt me dus echt goed en maakt me wegwijs in de stad. De eerste zondag, bijvoorbeeld, toonde Eugenio me de route die ik moest volgen tot aan de school en nam me mee Parque de la Carolina, een gigantische groene oase met een botanische tuin en allerlei activiteiten, van voetbaltoernooien tot baila de terapia of zoiets (eigenlijk gewoon aerobics). Maar zoals bij veel mooie dingen in Quito ook met een keerzijde: kom niet in het park na 17-18 uur, tenzij je heroïne nodig hebt. 

De bus nemen is bovendien ook niet zonder gevaren. Pickpockets zijn overal aanwezig en elke dag is er wel iemand die ons waarschuwt, met als gevolg dat ik bij elke busrit mijn rugzak en handtasje krampachtig omklem en iedereen om me heen screen op verdachte bewegingen. Gelukkig is er nog niks gebeurd, maar ik heb al genoeg verhalen gehoord, ook van medestudenten. 's Avonds moet je hier ook niet alleen over straat lopen of de bus nemen, maar gelukkig kosten taxi's hier echt niks: voor 1 à 2 dollar krijg ik een comfortabele rit naar huis. 

De eerste schooldag was best spannend: we waren met een vijftal nieuwe studenten. Na een oriëntatietest en een eerste les kregen we in de namiddag een rondleiding in het koloniale centrum. Echt prachtig! Maar ik was mijn camera vergeten... Gelukkig worden de foto's binnenkort uitgewisseld. Bovendien had ik ook niet genoeg geld mee en stond ik al meteen 5 dollar in schuld bij professor Gonzalo. Een beetje chaos dus, die eerste namiddag, maar heel leuk. 

Mijn leerkracht die eerste week was Viviana, een alleraardigste Ecuadoriaanse dame die me op heel competente wijze de Spaanse verleden tijd uit de doeken deed. We zitten telkens met groepjes van 3 studenten in de klas, de lessen zijn dus heel persoonlijk en ik voel dat ik hier razendsnel bijleer. De omgang met de andere studenten hier verloopt ook heel vlot, iedereen is heel open en sociaal. Deze eerste week zijn we vooral met de nieuwelingen dingen gaan bezoeken, maar met de "ervaringsexperts" kom ik even goed overeen. 

Verder organiseert de school ook activiteiten, zoals de kookles op donderdag. Van de sympathieke Gonzalo leerden we hoe "llapingachos" te maken, een typisch Ecuadoriaans gerecht met onder meer tortilla's, gebakken ei en guacamole. En vrijdag tijdens de lessen zijn we voor onze "actividad" naar een museum in het centrum geweest, over de geschiedenis van Ecuador. De gidsende studente had haar rondleiding precies al een paar keer te veel gedaan want ze ging razendsnel en veel meer dan continuamos por favor heb ik er niet van begrepen. Maar het was gezellig en na afloop zijn we naar een plaatselijke koffiebar geweest. Lekker en goedkoop, daar kom ik zeker nog eens terug.

Cotopaxi

Zaterdag hebben we met een groep studenten deelgenomen aan de daguitstap naar de Cotopaxi, een besneeuwde vulkaan op anderhalf uur rijden van Quito. We hadden heel veel geluk met het weer, want normaal hangen er wolken voor de top van de berg. Het busje voerde ons tot de laatste parking, vanaf daar begon de eerste klim, onder begeleiding van onze gids. Ik schrok enorm toen ik uitstapte: we bevonden ons toen al een dikke 4000 meter hoog denk ik, en dat voel je enorm aan je ademhaling. Gelukkig kon ik mezelf kalmeren na die eerste aanvallen van kortademigheid. De eerste "wandeling" naar boven was ook niet niks. Om de zoveel tijd hield de gids even halt, om op adem te komen en de duizeligheid wat te laten zakken. Uiteindelijk kwamen we met de hele groep aan bij de eerste stop. Vanaf daar zijn we met vier nog verder gegaan tot 5000 meter, aan de gletsjer. Die klim was zo mogelijk nog zwaarder: af en toe stoppen was hier geen comfort meer maar bittere noodzaak. Gelukkig haalden we het allemaal tot aan de gletsjer, met een high-five van de gids als beloning. Het adembenemende ijslandschap (letterlijk en figuurlijk) deed ons de zware klim vergeten. De terugtocht verliep heel wat vlotter: meer glijdend dan stappend kwamen we terug aan bij de auto. Een ongelooflijk vermoeiende dag, maar echt een superervaring!

Mitad del Mundo


Zondag zijn we dan met z'n drieën naar "het midden van de wereld" geweest. Grappig is dat er wat discussie bestaat over de precieze plaats van de evenaar: het dorpje Mitad del Mundo beweert dat haar gele lijn het enige echte midden van de wereld is. Maar 300 meter verderop heb je het openluchtmuseum Inti Ñan, waar ze dan weer volhouden dat hún rode lijn de echte evenaar is. Mijn gastvader zei me dat ze eigenlijk allebei gelijk hebben: de speciale krachten die op de evenaar werken gaan heus wel verder dan een strook van 10 cm breed. We hebben dan ook allebei de plekken bezocht: eerst naar het kunstmatige dorpje voor het monument en de gele lijn, dan naar het museum voor allerlei experimenten. Zo loopt het water op de evenaar weg in een rechte lijn, en niet in een draaikolk. Op de evenaar heb je ook veel minder evenwichtsgevoel, en met gesloten ogen rechtdoor op de lijn lopen voelt echt heel raar. 

Er valt nog zo veel te vertellen, maar ik weet soms gewoon niet waar te beginnen. Misschien nog even dit: het weer is hier eigenlijk bijna België: niet overdreven warm, en het kan elk moment beginnen regenen. De zon komt op om 6 en gaat onder om 18 uur, en gisteren was de maan echt gigantisch groot. Foto's durf ik op straat niet nemen, da's hetzelfde als mijn rugzak opendoen en zeggen: hier, neem maar, ik ben toch rijk. 

Voorlopig ga ik het hierbij houden. Zeer prangende vragen mogen natuurlijk altijd gemaild worden, maar ik stel het dus goed hier ;). ¡Hasta luego!