Atacames

Hey iedereen,

zoals reeds aangekondigd ben ik dit weekend weer de hort op geweest, meer specifiek naar het kuststadje Atacames. Ditmaal verbleven we in een iets duurder hotel, dat toebehoort aan de nonkel van een Ecuadoriaanse kerel die bevriend is met andere mannen uit onze vriendengroep. De prijs was echter nog steeds niet hoger dan een hostel in een Europese stad, mij hoor je dus niet klagen. Over het algemeen: opnieuw een heel toffe ervaring, maar met een aantal puntjes ter verbetering.

Om te beginnen was dit stadje echt vuil. De blauwe oceaan, de kokosnoten en de reggaeton ten spijt vond ik de plaats op zich teleurstellend. Overal stonk het naar pis, continu auto's over en weer op de dijk en de mannen waren nog opdringeriger dan gewoonlijk. Bovendien was het koppen lopen op het strand, dat vollag met rommel allerhande. Gelukkig was een wandeling van 15 minuten voldoende om op een veel rustiger stuk strand aan te komen, omkaderd met niets dan kokospalmen, hutjes en zelfgemaakte voetbaldoelen. 

Ten tweede: zondag kreeg iedereen ineens maag- en darmproblemen. Het begon met twee meisjes die fruit hadden gegeten op het strand (een no-go, maar ze wilden het toch eens testen). Toen die twee genezen waren, begonnen er echter twee anderen naar het toilet te rennen (die niet van dat fruit hadden gegeten). Maar die waren er erger aan toe: het hield maar niet op. Ze bleven de hele dag ziek, zelfs in de rit terug naar huis. In het busje kregen nog twee anderen het vervolgens ook. Achteraf gezien was het resultaat best komisch: om de haverklap begon er iemand te gillen dat de chauffeur meteen moest stoppen, waarna de persoon in kwestie uit de auto spurtte en de typische onsmakelijke keelgeluiden volgden. Ik bleef gelukkig gespaard van al dat leed (ik had mijn verschrikkelijke buikpijnnacht drie weken geleden immers al doorworsteld, en had net wat koorts gehad de vrijdag voor vertrek, mijn lichaam was denk ik nog in volle verdedigingsmodus). 

Een weekend om nooit te vergeten, met andere woorden. Maar ik heb er hoe dan ook veel plezier aan beleefd. Vond het eten ook heel lekker: niks dan verse zeevruchten (mijn favoriet: calamares in een soort kokossaus). Maar dat zeg ik beter niet te luid tegen mijn zieke vriendjes hier...

Voor de rest loopt alles in Quito zijn gangetje. Ben het werk al gewoon, en een aantal kinderen begint me al te kennen - en knuffels te geven, zo schattig. Thuis ben ik heel blij dat ik Lea heb, want mijn gastgezin is nogal saai (en nu druk ik me heel beleefd uit). Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen reden tot klagen, maar een echt familiegevoel leeft hier toch niet. 's Avonds gaan ze allemaal naar hun eigen kamertje en in de living is het doodstil. Maar Lea is echt als een zus voor me. Gisteren hielden we ladies' movie night, met vrouwenfilm, ijs, een manicureset en de Cosmopolitan (in het Spaans, uiteraard). Bovendien gingen we onze eigen maskertjes maken, met avocado, yoghurt en honing. Helaas was de avocado helemaal nog niet rijp, en de mix van yoghurt en honing miste de nodige consistentie. We probeerden de zaak nog te redden door bijna de hele pot honing in de strijd te gooien, maar dat maakte het juist erger. Dus besloten we er een mandarijn en wat granen aan toe te voegen en het spul gewoon op te eten. Eigenlijk wel lekker, maar zo mierzoet dat we er na een paar happen al genoeg van hadden. 

Deze week staan er alweer een hoop leuke dingen op het programma, onder meer een uitstap naar La Ronda, een straat in het historisch centrum die bekend staat om zijn live-muziek en gemoedelijke sfeer. Elke taxichauffeur die ik om toeristische tips vraag, raadt me dit aan! En in het weekend gaan we met de school naar het Quilotoameer, in de Andes ten zuiden van hier. Nummer 7 op de lijst met aanraders in mijn Lonely Planet-gids, ook weer veelbelovend dus. We gaan wel alleen zondag, dus nog een uitstapje zoeken voor zaterdag. 

Tot gauw voor meer nieuws! En bedankt aan degenen die me berichten stuurden, fijn te horen wat er in België gaande is!