Meer Quito, en Puerto Lopez

Bijna drie weken ver, en ik begin mijn weg al te kennen in Quito, of tenminste in de wijken in het noorden waar ik elke dag kom. De omvang van deze stad, die zich in de lengte uitstrekt tussen de Andesbergen en meer en meer de heuvels begint op te kruipen, blijft me verbazen. Het noordelijke deel, waar ik woon en les volg, is het handelsgedeelte. Hier wonen normaal tot zeer welgestelde Quitenen, in tegenstelling tot het armere zuiden. Dat valt vooral op in het absurd grote shoppingcenter en in de "betere" supermarkt Megamaxi. Daar worden de clichés bevestigd: de mensen lijken hier groter, mooier en blanker dan de mensen die ik bijvoorbeeld elke dag op mijn propvolle bus tegenkom. Veel tegenstellingen, en ook veel racisme. Kleurlingen en indianen worden door de "gegoede" burger vaak met een scheef oog bekeken. Verder ook veel meer verwestersing dan ik verwacht had, met KFC's en Subways alom, net zoals Europese kledingketens (die hier verdorie veel duurder zijn) en de zomerhit van Daft Punk.

Op school verloopt alles heel vlot, we leren snel nieuwe grammatica, krijgen veel kans om te spreken in de lessen en kijken elke week een Zuid-Amerikaanse film. Elke week krijgen we een andere prof, en tot hier toe waren het telkens schatten van mensen. Graad van tevredenheid ligt dus heel hoog.

Vorige dinsdag zijn we met een hoop estudiantes gaan basketballen in het Carolinapark. Niet dat ik daar goed in ben, maar een beetje beweging was meer dan welkom. Na drie of vier matchen echter was ik echt halfdood, heb me nog nooit zo volledig buiten adem gevoeld: het effect van de hoogte hier is niet te onderschatten. De dag erna was het "noche de las chicas", gratis entree en free drinks voor de dames, een zeer geslaagde avond! Donderdag was het dan weer opvallend stiller op school, iedereen chuchaqui (Quechua voor een kater). 

Puerto López

Op aanraden van onze prof, jawel, hebben we (= twee Duitse meisjes, een Deense en ik) de les van vrijdag geskipt om een verlengd weekend door te brengen a las playas, meerbepaald in het pittoreske Puerto López. Het was echter een beslissing van het laatste moment, en gelukkig konden we  a la limite nog een nachtbusticket bemachtigen, weliswaar geen rechtstreekse rit maar met een overstap in Manta. Dachten we. Bleek dat die bus eigenlijk naar Portoviejo ging. Groot was onze verbazing bij aankomst, maar een man die dezelfde richting uitging wees ons de juiste bus aan, naar Jipijapa met vervolgens een overstap naar Puerto López. Een heel avontuur dus, die busrit, maar in Puerto López waren we alle chaos snel vergeten. Zo´n fijn dorpje! En alles is daar zo veel chiller dan in Quito, eindelijk konden we 's avonds gewoon in short rondlopen zonder kou te lijden en een eindje rennen zonder meteen buiten adem te zijn. Vrijdag hadden we bovendien echt zalig weer, en op aanraden van de ongelooflijk sympathieke hostelbeheerder Gladys zijn we naar het natuurpark van Los Frailes gegaan. Onze wandeling voerde ons achtereen volgens naar het "zwarte zand-strand", het "schildpaddenstrand" (waar eigenlijk helemaal geen schildpadden te zien waren) en de eindhalte, het strand van Los Frailes waar we eindelijk in het water mochten. Za-lig! En ik kon mijn voeten nog steeds zien in het water ;).

 

De volgende dagen was het weer echter wat minder, en zaterdagochtend ontdekten we dat het enige bankautomaat in het dorp het had begeven: geen geld meer. Normaalste zaak van de wereld daar, blijkbaar. Volgens de bewoners zou het waarschijnlijk niet lang duren voor het opnieuw zou functioneren maar niemand wist wanneer. Gevolg: een loze dag met winkeltjes kijken zonder iets te kunnen kopen, en strandliggen zonder te bruinen. De euforie was dan ook niet te schatten toen `s avonds bleek dat het automaat weer werkte (en we ons hostal zouden kunnen betalen, want visa hadden ze daar niet). Zondag gingen we dan op tour naar Isla de la Plata, de goedkopere versie van de Galápagoseilanden, in combinatie met whale watching. Jammer dat er geen zon was, maar voor de rest: superervaring. Heel sympathieke gids (de zoon van de hostalbeheerder; allebei hadden ze die zeldzame twinkeling in hun ogen) en fijne wandeling tussen de blauwvoetvogels. Snorkelen tussen de vissen boven het koraalrif was ook geweldig, maar het toppunt waren de walvissen. Op de terugweg hadden we er eindelijk gespot, dus snel met de boot daarheen. En de dees heeft weer chance gehad, want mij werd de VIP-plaats boven op de boot toegewezen, naast de kapitein! Overweldigend gewoon. Stiekem vond ik het een beetje jammer om zondagavond terug te keren naar de drukke en verstikkende hoofdstad.

 

Terug in Quito

Desondanks heb ik ook nu weer een leuke week in Quito achter de rug, afgezien van de onontkoombare buikpijnaanval woensdagnacht. Die was gelukkig snel gepasseerd, maar heb daardoor wel de basketbalmiddag en de uitgaansavond moeten laten schieten. Gisteren en vandaag maakten echter alles goed: donderdag zijn we met de school naar het Guayasamín-museum geweest, een Ecuadoriaanse schilder. Het eerste gebouw was de Capilla del Hombre (Kapel van de Mens), voornamelijk gewijd aan het menselijk lijden. Behoorlijk donkere en pessimistische schilderijen, maar heel impressionnant. Gebouw twee was het huis waar hij op het eind van zijn leven gewoond en gewerkt had. Guayasamín was de trotse bezitter van een grote Petrov-vleugel, en tot mijn groot plezier vroeg de gids of er geen pianist aanwezig was die het instrument wou bespelen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen! Ik was heel blij dat ik nog eens wat kon spelen (al was het gewoon een Amelie Poulain'ke, Rachmaninov leek me toch wat te heavy voor een kleine demonstratie. Volgende week ga ik in het plaatselijke conservatorium eens horen of ik er af en toe kan komen oefenen.) Verder was het huis enorm groot, volgepropt met kunst allerhande, en dat tot in de badkamer. Guayasamín was dus echt de moeite waard, en hij heeft er een bewonderaar bij.

`s Avonds hebben we afscheid genomen van een Nederlandse vrijwilliger, en dat in stijl in het dakrestaurant Vista Hermosa, met een prachtig zicht over de stad en heerlijk eten. Duurder dan het gemiddelde Quiteense etablissement, maar nog steeds supergoedkoop vergeleken met Europese prijzen. Bovendien ook nog live-muziek, een mooie afsluiting van een heel fijne dag.

Vandaag zijn we voor onze actividad opnieuw de stad ingegaan, naar het Palacio del presidente. Dat is het "kantoor" van president Rafael Correa, en open voor publiek. En vandaag was een geluksdag: eigenlijk was de voormiddag al volzet, maar een groep was niet komen opdagen en dus mochten we toch binnen. En bovendien werden we even toegelaten tot de vergaderzaal, waar de president en de rest van de regering volop in discussie waren over een nieuwe wet. Volgens mijn professor heb je echt niet elke keer de kans om de president live te aanschouwen, ¡que suerte! 

Vanavond komt er een nieuw meisje aan in mijn gastgezin, een Zwitserse. Ben benieuwd. En dit weekend gaan we naar Otavalo, met haar befaamde markt. Daarover volgende keer meer. In de tussentijd zijn spannende verhalen die beginnen met Ondertussen in België... meer dan welkom ;) 

¡Muchos besos!